STYLE OGRODOWE - Styl dalekowschodni

Dalekowschodnia kultura ogrodowa to kultura drzew, skał i wody. W ogrodzie chińskim występują stałe, charakterystyczne elementy. Do najbardziej specyficznych należą: skały – do małych pojedynczych kamieni aż do dzikich poszarpanych urwisk oraz woda.

Wg. filozofii taoistycznej góry i skały mają przedstawiać szkielet ziemi, a woda symbolizować życie natury. Woda prowadzona jest w formie strumieni i rzek z zamaskowanym początkiem i końcem co symbolizuje nieskończoność lub połączenie z innym światem. Wnętrza ogrodu przedzielane są bramami fizycznie dzielącymi ogród, jak również symbolicznie stanowią przejścia do różnych przestrzeni. Bramy mają też akcentować ciekawe widoki czy ważne miejsca w ogrodzie.

W murach ogrodu budowano różne przejścia, okrągłe nazywane jest DRZWIAMI KSIĘŻYCA, które to stanowiły również ramy obrazu wycinka ogrodu podziwianego z danego wnętrza. W ogrodach budowano pawilony ogrodowe przeznaczone do odpoczynku, kontemplacji i podziwiania ogrodu.

MOST LOTOSU o ostrym łuku, to typowa budowla w ogrodach chińskich.

Najbardziej ceniono rośliny zimozielone i kwitnące. Rośliny sadzone w ogrodach chińskich mają znaczenie symboliczne: śliwa – symbol budzącego się życia; bambus- trwała przyjaźń, sosna – stałość i siła charakteru;  orchidea – kobiecy urok, chryzantema – długie życie a peonia – materialny dobrobyt.

Pierwsze ogrody koreańskie nazywane tul związane były z rytuałem Nieba i kultem urodzaju. Zakładano je w starannie wybranym miejscu, w otoczeniu pięknego krajobrazu. W każdym ustawiano poziomy ołtarz symbolizujący Ziemię czyli – YIN i pionowy menhir symbolizujący Niebo i dobrobyt czyli – YANG.

Na terenach leśnych zakładano ogrody myśliwskie- YUWON z licznymi pawilonami, zaś przy świątyniach  ogrody umożliwiające medytację zen w Korei nazywane SONWON.

W Japonii w architekturze świeckiej wyodrębnił się styl SHINDEN obejmujący budynek mieszkalny i ogród. Całość siedziby zaplanowana była jako prostokąt otoczony murem z zabudowaniami mieszkalnymi w części północnej, które z trzech stron otaczały dziedziniec ze stawem pośrodku i ogrodem i wzgórzem w części południowej. Staw z wyspami o urozmaiconej linii brzegowej orientowany był w kierunku wschód- zachód. W wodzie, przy brzegu stawu i na wzgórzu układano kamienie różnej wielkości i kształtu. Całości dopełniały pawilony i mostki ogrodowe. Mniej dekoracyjne a bardziej majestatyczne i spokojne ogrody zenistyczne występowały w połączeniu z budynkiem i służyły przede wszystkim doskonaleniu duchowemu ich użytkowników. Głównym tworzywem była skała jako zagrabiony żwir i piasek oraz woda oraz sporadyczne roślinność zimozielona.

Rozwój japońskiej sztuki ogrodowej doprowadził do wykształcenia charakterystycznych układów, dla których sformułowano zasady kompozycji i wyposażenia.

Ogród stawowy, pagórkowy, płaski, literacki z przewagą elementów naturalnych. Ogród herbaciany związany z ceremoniałem picia herbaty.

Szczególną rolę w ogrodzie japońskim odgrywają kamienie naturalne, tworzące szkielet ogrodu. Dobór i układ kamieni zależy od charakteru miejsca, Specjalny ich rodzaj stanowią kamienie chodnikowe. Do kamiennych elementów należą również latarnie, poidełka i mostki. Ważnym elementem kompozycji ogrodowej jest woda, którą tworzą staw, strumień lub kaskada. W ogrodzie japońskim stosuje się przede wszystkim rośliny zimozielone, zwłaszcza sosnę i jodłę, żywotnik, bukszpan, ostrokrzew, zaś z roślin liściastych: klon, wiśnię, magnolie, rododendron i jaśmin.